ابتدا قد را به توان ۲ می رسانیم سپس وزن را تقسیم به آن می کنیم این عدد را شاخص توده بدن Body Mass Index یا (BMI) می نامیم.
فرمول اضافه وزن
وزن افراد معمولا باید متناسب به قد افراد باشد . برای عامه مردم بهتر است از فرمول زیر استفاده شود
فرمول اضافه وزن و چاقی
وزن طبیعی = ۱۱۰- قد ( برحسب سانتی متر)
در ضمن دور کمر بیشتر از ۱۰۲ سانتی متر برای مردان و ۸۸ سانتی متر برای زنان غیر حامله افزایش وزن محسوب می شود.اما پزشکان برای تعریف چاقی و یا لاغری از فرمول دیگری استفاده می کنند که شاخص توده بدنی نامیده می شود برای به دست آوردن شاخص توده بدنی از فرمول زیر استفاده می کنیم.
ابتدا قد را به توان ۲ می رسانیم سپس وزن را تقسیم به آن می کنیم این عدد را شاخص توده بدن Body Mass Index یا (BMI) می نامیم.
مجذور قد برحسب متر ÷ وزن = شاخص توده بدنی
مثلا اگر یک فرد ۱۷۰ سانتیمتر قد و ۶۰ کیلو گرم وزن داشته باشد شاخص توده بدن او برابر است با ۶۰ ( وزن ) تقسیم بر ۲/۸۹ ( یعنی مجذور قد برحسب متر ۱/۷ ضربدر ۱/۷ ) که میشود : ۲۰/۷ که وزن ایده آل و خوبی است.
اگر از فرمول عمومی که در اول بحث گفتیم استفاده کنیم یعنی ۱۱۰- قد بر حسب سانتی متر 170-110= 60 کیلو گرم شاخص توده بدن یا BMI کمتر از ۲۰ کیلوگرم بر مجذور قد وزن لاغری نامیده می شود.
شاخص توده بدن یا BMI بین ۲۰ تا ۲۵ کیلوگرم بر مجذور قد ، وزن نرمال و طبیعی نامیده می شود.
شاخص توده بدن یا BMI بین ۲۵ تا ۲۹ کیلوگرم بر مجذور قد ، اضافه وزن نامیده می شود.
شاخص توده بدن یا BMI بیش از۳۰ کیلوگرم بر مجذور قد ، چاقی نامیده می شود.
آدولف کویتلت ، ستاره شناس ، ریاضیدان ، بلژیکی ، تحت عنوان "فیزیک اجتماعی" ، پایه BMI را ابداع کرد. اصطلاح مدرن " شاخص توده بدن " (BMI) برای نسبت وزن بدن انسان به قد مربع در مقاله ای منتشرشد که در ژوئیه 1972 درمجله Journal of Chronic Diseases توسط Ancel Keys و دیگران منتشر شد.
معیارهای اضافی مانند اندازه گیری دور کمر می توانند مفیدتر هم باشند.
افزایش درصد چربی بدن و در واقع افزایش وزن خطرات سلامتی دارند ، با شاخص توده بدن بالای ۲۵ خطرابتلا به دیابت نوع 2 و بیماری قلبی عروقی آترواسکلروتیک ، کمر درد افزایش می یابد.
یک نظرسنجی در سال 2007 نشان داد که 63٪ از آمریکایی ها دارای اضافه وزن یا چاقی بودند ، بطور کلی 26٪ در گروه چاقی (BMI 30 یا بیشتر) قرار داشتند. درسال 2014 ، 37.7٪ از بزرگسالان در ایالات متحده چاق بودند ، 35.0٪ از مردان و 40.4٪ از زنان. یعنی با پیشرفت تکنولوژی و کم تحرکی وعدم ورزش چاقی رو به افزایش است. چاقی مفرط یا چاقی کلاس 3 (BMI بالای 40) در مردان 7.7٪ و برای زنان 9.9٪ جمعیت بود. مطالعه دیگردرسال 2015-2016 نشان داد که 71.6٪ از مردان و زنان آمریکایی افزایش وزن یعنی BMI بیش از 25 داشتند. چاقی با BMI 30 یا بیشتر در 39.8٪ بزرگسالان ایالات متحده یافت شد.( مقایسه کنید با آمار ۲۰۰۷ در اول همین پاراگرف )
پیامدهای افزایش وزن در بزرگسالان
افراد دارای اضافه وزن و چاقی در معرض خطربیشتری برای بیماری های زیرهستند:
بیماری عروق کرونر
اختلال در چربی های خون یا دیس لیپیدمی
دیابت نوع 2
بیماری کیسه صفرا
فشار خون
آرتروز
آپنه خواب
سکته
ناباروری
حداقل 10 سرطان ، از جمله سرطان آندومتر ، پستان و روده بزرگ
لیپوماتوز اپیدورال
دیسک کمر و کمر درد
دیسک گردن و گردن درد
بیماریها و ساییدگی زانو
بیماریها و ساییدگی مفصل ران
یک مطالعه نشان داد در میان افرادی که هرگز سیگار نکشیده اند مرگ و میرافراد چاق بیشتر از افراد با وزن نرمال بوده است. بطوریکه ، اضافه وزن / چاقی با افزایش 51 درصدی مرگ و میر در مقایسه با افرادی که همیشه وزن طبیعی داشته اند همراه است.
رابطه چاقی و لاغری با سلامتی
مطالعه ای که توسط Lancet در سال 2009 با حضور900000 بزرگسال منتشر شد ، نشان داد كه افراد دارای اضافه وزن و یا برعکس كم وزن هستند ، میزان مرگ و میر هر دو بالاتر از افراد با وزن طبیعی است كه توسط BMI تعریف شده است. BMI بهینه در محدوده 22.5–25 است.
BMI بالا فقط در افراد مبتلا به سرم گاما-گلوتامیل ترانسپپتیداز با دیابت نوع 2 ارتباط دارد.
یک مطالعه نشان داد که BMI ارتباط کلی خوبی با درصد چربی بدن دارد و خاطرنشان کرد که چاقی مانند سیگار دو علت مهم مرگ و میرهستند.
مطالعه ای در سال 2010 که 11000 نفر را تا هشت سال دنبال کرد ، نتیجه گرفت که BMI معیار مناسبی برای خطر حمله قلبی ، سکته مغزی یا مرگ نیست. معیار بهتر نسبت کمر به قد بود. مطالعه ای در سال 2011 که 60،000 شرکت کننده را تا 13 سال دنبال می کرد ، نشان داد که نسبت دور کمر و لگن پیش بینی بهتری برای مرگ و میر ناشی از بیماری ایسکمیک قلب است.
BMI مخصوصاً در افراد بسیارعضلانی ورزشکارممکن است نادرست باشد ، زیرا توده عضلانی بالای آنها می تواند آنها را در گروه اضافه وزن طبقه بندی کند ، در حالیکه چربی بدن آنها اغلب کم است. ترکیب بدن برای ورزشکاران اغلب با استفاده از اندازه گیری چربی بدن بهتر محاسبه می شود ، همانطور که توسط روشهایی مانند اندازه گیری چربی زیر پوست یا اندازه گیری وزن زیر آب تعیین می شود و محدودیتهای اندازه گیری دستی نیز منجر به ایجاد روشهای جدید و جایگزین برای اندازه گیری چاقی ، مانند نشانگر حجم بدن شده است یا Body Volume Indicator
اندازه گیری دور کمر
اندازه گیری دور کمر
دور کمر شاخص خوبی برای چربی اشباحی است ، که خطرات سلامتی بیشتری نسبت به چربی در جای دیگر بدن دارد. طبق گفته انستیتوملی بهداشت ایالات متحده دور کمر (NIH) ، بیش از ۱۰۲۰ میلی متر (۴۰ اینچ یا ۱۰۲ سانتی متر ) برای مردان و ۸۸ سانتی متر برای خانمهای غیر باردار چاقی محسوب می شود و افزایش خطر دیابت نوع ۲ چربی خون بالا و فشار خون دارد. در افراد آسیایی دور کمر بیشتر از ۹۴ سانتی متر برای مردان و ۸۰ سانتی متربرای زنان با افزایش ریسک بیماریهای فوق همراه است.
یک شاخص مرتبط ، دور کمر است که بر قد فرد تقسیم می شود. مقادیر نشان دهنده افزایش خطرعبارتند از: برای افراد زیر 40 سال بیش از 0.5 ، برای افراد 40-50 از 0.5 تا 0.6 و برای افراد بالای 50 سال بیشتر از 0.6.